Bliski jest mi styl Zimmera, że dźwięk, muzyka ma być komplementarną częścią obrazu. Muzyka nie powinna gdzieś tam przemykać obok filmu jakimś średnio dopasowanymi partyturami, ale maksymalnie intensyfikować obraz, daną scenę, pasować, docisnąć ją na sto procent. I ja i Zimmer lubimy rytm i hałas, elektro, plemienne bębny niczym wzywające na wojnę, etno improwizacje.

Większość muzyki filmowej można tak naprawdę wyrzucić do kosza, bo jest zupełnie obojętna, często nawet w filmie niezauważalna, poza filmem niesłuchalna. Przy całym geniuszu i nieśmiertelnych utworach wielu twórców, jakże często i gęsto dotyczy to nawet największych, jak choćby Morricone, Vangelisa, Johna Williamsa, większość muzyki do filmu to jeden motyw i parę wymęczonych kawałków. U Zimmera praktycznie większość całej płyty da się słuchać bez większego zgrzytania zębami.

Wygrywa też różnorodnością. Jego najlepsze ścieżki brzmią jakby wyszły spod ręki wielu zupełnie różnych twórców. Cienka czerwona linia, Piraci, Helikopter w Ogniu, wczesne filmy jak Rain Man czy Black Rain. Ten artysta nie lubi nudy.